Fietsen met Polly
Het is zondag en straks vertrekt mijn dochter van een jaar en een maand voor een week naar zee met haar grootouders. Alsof ze dit weet en net als ik de ochtend wil rekken en lengen als een loom in de zon liggende kater, staat ze vroeg op. De rest van het huis slaapt dus ik zet haar voor op mijn fiets, verder niets.
We wonen aan de rand van een dorp aan een grens waar alles half is. Half Belg, half Nederlander. Half haven, half boerderij. Half hier, half daar, half dicht, half open, half van mij, half ver van mijn bed.
Ik ben niet zo naïef om te denken dat weiden onder de noemer 'natuur' vallen. Ik weet wat er wordt gesproeid en verarmd en gemest. In de achtergrond dreigt altijd de kerncentrale van Doel, tenzij je de andere kant op kijkt en de koele adem in je nek negeert.
En toch woon ik hier omdat ik hier wil wonen. Om het vergezicht, om de zonsondergang. Om de vogels.
Ik fiets met mijn dochter langs het grenspad, geflankeerd door lindebomen. We stoppen bij paarden en dan bij koeien en ze wijst en kijkt verbaasd. Ze ziet alles voor het eerst. Of misschien voor de tweede of derde keer en kan ze goed acteren. Ze ziet een kat huiswaarts keren na haar nachtelijke rooftocht, ze waait naar het handvol andere vroege fietsers. We trekken een sprintje om niet onder een sproeier terecht te komen, we horen vogels die we niet kennen en we zien een groene specht. Mijn dochter kraait en gilt en het lijkt alsof de vogel registreert dat haar geluiden geen gevaar inhouden, in tegenstelling tot het gemotoriseerde gebrom en de harde stem van volwassen mensen. Hij blijft tegen zijn boom kleven en wij blijven staan, hele tellen lang, tot hij in zijn nest verdwijnt, zich speels voor ons verstopt.
En wanneer we thuiskomen, zijn er pannenkoeken.
Af en toe is mijn leven perfect. Alsof ik het bedacht heb, en niet per ongeluk beleef.
Op mijn nachtkastje ligt Birds Life Art van Kyo Maclear. Het boek is uit maar ik laat het liggen als herinnering aan het feit dat er altijd iets is om ons uit het donker te halen. Vandaag zijn dat: mijn dochter, de vogels, het verenigende voetbal, een hartverscheurend Godspeed in het OLT. Remedies tegen verstoorde tijden.
